
„Calineczka”
2025-01-22
Góra Zyndrama. Tajemnicza twierdza sprzed 3700 lat
2025-01-3017.01.2025–16.03.2025
Galeria Bielska BWA
Galeria Bielska BWA zaprasza od 17 stycznia na szeroką prezentację twórczości wybitnej polskiej artystki, ikony sztuki krytycznej.
kuratorki wystawy: Ada Piekarska, Nina Hobgarska
wernisaż wystawy: 17 stycznia 2025 (piątek), godz. 18.00
Wybór prac – od nagrodzonej na weneckim Biennale „Łaźni męskiej” po projekt „Szukając Jezusa” i najnowsze działania performatywne – podporządkowany jest zagadnieniu, które z perspektywy przeszło trzydziestu lat intensywnej obecności Katarzyny Kozyry w świecie sztuki można uznać za kluczowe – idei płynnej tożsamości.
Ekspozycja pozwoli publiczności spojrzeć na twórczość Kozyry jako obszar nieustających eksperymentów związanych z doświadczaniem i definiowaniem tożsamości, ciała oraz płci. W swoich pracach i procesach twórczych artystka obsadza samą siebie w coraz to innych rolach, wykorzystując do tego różnorodne środki wyrazu, takie jak wideo, fotografia, wideoinstalacja, performans.
Przez lata obecności na światowej scenie artystycznej, Katarzyna Kozyra przyzwyczaiła nas do głosu krytycznego, konfrontującego odbiorców z tematami tabu, niejednokrotnie prezentując i akcentując rolę ciała nienormatywnego: chorego, starego, queerowego. Sztuka Kozyry stanowi komentarz dla patriarchalnych struktur i binarnych modeli tożsamości.
Ostatnia dekada jest etapem zmian w jej strategii artystycznej. Od czasu pracy nad projektem „Szukając Jezusa” artystka stosuje praktykę „nieobecności”, związaną m.in. z odczuwaniem zmęczenia wobec mechanizmów (nad)produkcji artystycznej. Wystawa, prezentując prace powstałe w ostatnich trzech dekadach aktywności twórczej Kozyry – w tym dzieła kluczowe dla polskiej historii sztuki – ukazuje drogę artystki przez kolejne etapy odkrywania złożoności podmiotu: performatywnego, niespójnego, wymykającego się.
materiały organizatora
Agnieszka Katarzyna Kozyra urodziła się 1 lutego 1963 roku w Warszawie. W 1989 roku rozpoczęła studia na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie. Na I roku studiowała rzeźbę pod kierunkiem Gustawa Zemły, a od II roku do końca studiów w pracowni doc. Grzegorza Kowalskiego. W 1992 roku zdiagnozowano u niej ziarnicę złośliwą. Walka z chorobą trwała przeszło cztery lata. Jej apogeum i trudne leczenie nakładało się z tworzeniem pracy dyplomowej, która powstawała pod kierunkiem prof. G. Kowalskiego. Była to słynna “Piramida zwierząt”, rzeźba wykonana z wypchanych zwierząt: konia, psa, kota i koguta, której towarzyszył film dokumentujący proces uśmiercania i preparacji konia. Praca dyplomowa, zainspirowana bajką braci Grimm, której obrona odbyła się w czerwcu 1993 r., wywołała burzliwy oddźwięk, dyskusję w mediach, protesty, ataki i oskarżenia. Nie wnikano w motywację artystki, zarzucając jej i sztuce współczesnej amoralność. Jednocześnie uznana została za ważny głos w obronie praw zwierząt, jak również zwróciła uwagę na obecność i znaczenie społeczne sztuki.
Jej “Łaźnia męska” reprezentowała Polskę na 48. Biennale Sztuki w Wenecji. Artystce przyznano honorowe wyróżnienie: za to że bada i kwestionuje autorytarną domenę męskiego terytorium, łącząc elementy sztuki performans i inscenizacji (z oficjalnego komunikatu Jury). Jest to najwyższe wyróżnienie, jakie dotychczas zdobyli polscy artyści na weneckim Biennale.
Autorka prac: “Piramida zwierząt” (1993), “Więzy krwi” (1995), “Olimpia” (1996), “Łaźnia” (1997), “Łaźnia męska” (1999), “Święto wiosny” (1999-2002), “Kara i zbrodnia” (2002), “W sztuce marzenia stają się rzeczywistością” (2003-2009), “Casting” (2010), “Szukając Jezusa” (2012), “Homo Quadrupeds” (2018), “Sen córki Linneusza” (2018), “Fressen” (2021), “Sen” (2023).
