„Dom dla lalek”

kuratorki: Agata Cukierska, Katarzyna Kalina
wernisaż: 29.06.24 (sobota) w godz. 19.00 – 21.30

W quasi-domowej przestrzeni wystawy podjęta zostaje próba odzyskania autonomii, poprzez stworzenie utopii idealnego dziecięcego pokoju, który odzwierciedla rzeczywiste osobowości.

Do voyeurystycznej podróży w czasie i przestrzeni zostały zaproszone osoby artystyczne, które odważyły się podzielić z nami swoim intymnym światem z lat młodości. Tworząc własne dziecięce pokoje, zbudowały w przestrzeni galeryjnej dom dla lalek w skali rzeczywistej, w którym każdy i każda może być „Grande Pandore” – naturalnej wielkości lalką, odgrywającą rolę, w którą nie pozwolono nam się wcielić w czasie dorastania, za sprawą najbliższych czynników: społeczeństwa, rodziny, kultury, kościoła czy szkoły. W quasi-domowej przestrzeni wystawy podjęta zostaje próba odzyskania autonomii, poprzez stworzenie utopii idealnego dziecięcego pokoju, który odzwierciedla rzeczywiste osobowości, najskrytsze fantazje, realne pragnienia i bolączki. W ten sposób, poprzez zaopiekowanie siebie, palący przez lata wstyd powoli zamienia się w dumę.
Lalka jest ściśle związana z granicznym momentem przejścia. W starożytnym Egipcie miniaturowe figurki zwane uszebti (opiekunowie) towarzyszyły zmarłym w ich wyobrażonym życiu po śmierci. W wielu kręgach kulturowych dziewczynki mogły posiadać lalki tylko do momentu zaślubin, a chłopcy do momentu dojrzewania. Przez stulecia domy dla lalek uczyły życia, były miniaturowym odzwierciedleniem porządków społecznych.
Najwspanialszy dom dla lalek otrzymała sto lat temu w prezencie od narodu brytyjskiego królowa Maria Teck, żona Jerzego V, której życie nigdy nie zależało od własnych wyborów. Był to najbogatszy miniaturowy pałac stworzony w każdym detalu bez udziału Marii. Podporządkowana całe życie protokołowi królowa była lalką w rękach patriarchalnej dyktatury, a idealny dom dla lalek zdaje się być okrutną drwiną z jej losu.
Na wystawie w CSW Kronika Karolina Balcer, Iwona Demko, Adam Łucki oraz Małgorzata Mycek łamią utarte stereotypy. Tworzą pokoje, w których bawią się w siebie. Projektują i wykonują własnoręcznie każdy z elementów, a proces tworzenia jest przepracowaniem i rozpruwaniem narzuconych schematów społecznych i rodzinnych.

materiały organizatora

osoby artystyczne: Karolina Balcer, Iwona Demko, Adam Łucki, Małgorzata Mycek,